Irena Krzywicka wyprzedzała czasy, w których żyła. Odważnie głosiła swe poglądy, wywierając wpływ na innych. Nie bez powodu uważano ją za jedną z najbarwniejszych postaci przedwojennej Warszawy.
Pisarka i feministka, eseistka, tłumaczka, przyjaciółka skamandrytów, a ponadto propagatorka świadomego macierzyństwa, antykoncepcji i edukacji seksualnej.
Nieustannie towarzyszyła jej aura sensacji i skandalu. Jedni określali ją jako gorszycielkę i kobietę bezwstydną, inni uwielbiali za odwagę, konsekwencję i bezkompromisowość. Otaczała się najbardziej znanymi postaciami międzywojennej bohemy artystycznej, wielokrotnie portretował ją Witkacy. O jej romansie z Tadeuszem Boyem-Żeleńskim plotkowała cała stolica.
Krzywicka oddała serce Boyowi, jednak jej największą miłością byli dwaj synowie. Wiele w życiu osiągnęła, wiele też straciła. Wojna zabrała jej męża i przyjaciela, choroba - uwielbianego syna.
Agata Tuszyńska najpierw w "Wyznaniach gorszycielki" spisała wspomnienia Krzywickiej, a po jej śmierci powróciła do tej historii w książce "Długie życie gorszycielki" łącząc biografię z narracją literatury faktu. Przeprowadziła dziesiątki rozmów, odnalazła niepublikowane wcześniej dokumenty. Dzięki temu książkę o Krzywickiej czyta się jednym tchem, jak najlepszą powieść.
UWAGI:
Wydanie 1. pt.: Długie życie gorszycielki : losy i świat Ireny Krzywickiej. Na okładce: Biografia prekursorki polskiego feminizmu. Indeks. Oznaczenia odpowiedzialności: Agata Tuszyńska.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
"Lawina i kamienie to" opowieść o losach sześciu polskich pisarzy: Jerzego Andrzejewskiego, Tadeusza Borowskiego, Kazimierza Brandysa, Tadeusza Konwickiego, Adama Ważyka i Wiktora Woroszylskiego, którzy tuż po wojnie zostali żarliwymi zwolennikami nowego ładu, by potem rewidować go i w końcu odrzucić.
To z jednej strony wnikliwe studium stalinizmu i próba wyjaśnienia, jakie motywy popchnęły ludzi ideowych i utalentowanych w objęcia komunizmu, a z drugiej - barwny, pełen anegdot obraz życia literackiego i relacji pisarzy z władzą.
To historia powojennej literatury polskiej pokazana przez pryzmat losów wybranych bohaterów i zarazem panoramiczny reportaż historyczny zbudowany na solidnym fundamencie źródłowym.
Książka Anny Bikont i Joanny Szczęsnej ukazuje się po kilkunastu latach w nowym, poprawionym i uzupełnionym wydaniu. Pierwotny podtytuł także zmienił brzmienie - zamiast "pisarzy wobec komunizmu" mamy "pisarzy w drodze do i od komunizmu".
UWAGI:
Bibliografia na stronach 652-[687]. Indeks. Oznaczenia odpowiedzialności: Anna Bikont, Joanna Szczęsna.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Lem. Życie nie z tej ziemi to pierwsza w Polsce biografia autora Cyberiady. Korzystając z niepublikowanych dotąd źródeł, Orliński wyjaśnia duże i małe, poważne i zabawne tajemnice z życia pisarza. Jak Lem przeżył Holokaust? Czy kiedykolwiek uwierzył w komunizm? Dlaczego w 1945 roku porzucił intratną karierę spawacza? Jak się nauczył czytać po angielsku? Co sobie kupił za honorarium z Obłoku Magellana? O co chodziło w Solaris i dlaczego Andrzej Wajda w końcu jednak nie nakręcił ekranizacji? Jak korespondencyjna przyjaźń z Philipem K. Dickiem przerodziła się w nienawiść, w wyniku której Dick wysłał słynny donos na Lema do FBI? Co łączyło Lema z Karolem Wojtyłą? Czym się różniły pierwotne wersje Fiaska, Głosu Pana i Kataru od tego, co Lem ostatecznie wysłał wydawcy? Na czym polegała współpraca Lema z opozycją demokratyczną? Jaką tajemnicę skrywa szopa na zapleczu domu pisarza? Gdzie i kiedy Lem spróbował narkotyków i jakie miał przy tym doznania? Ile waży jamnik rubensowski? Jak w PRL wyglądał zakup samochodu, domu, "New York Timesa", wejściówki na Kasprowy Wierch, stacyjki do fiata czy marcepanowego batonika? I co to właściwie jest sztamajza?
UWAGI:
Bibliografia. Indeks. Oznaczenia odpowiedzialności: Wojciech Orliński.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Korespondencja Stanisława Ignacego Witkiewicza - Witkacego z żoną, Jadwigą z Unrugów, obejmuje 1258 listów, kartek, widokówek i telegramów, pisanych od 21 marca 1923 do 15 sierpnia 1939 (z przerwami, kiedy przebywał on w Warszawie, gdzie mieszkała żona). To wielkie dzieło nie mające odpowiednika w polskiej literaturze. Jego wyjątkowa wartość polega na tym, że Witkacy jest w swoich listach szczery do granic ekshibicjonizmu i traktuje żonę niemal jak spowiednika, któremu można wyznać najskrytsze myśli i najintymniejsze przeżycia. Stanowią one świadectwo skomplikowanych więzi uczuciowych łączących tych dwoje ludzi, których małżeństwo przeżywało trudne okresy, ale przetrwało próbę czasu. To jednocześnie bezcenne źródło wiedzy o życiu i twórczości Witkacego, a zarazem autentyczny dokument psychologiczny, ukazujący niezwykłą osobowość człowieka i artysty. Czyta się te listy jak fascynującą i wielowątkową powieść autobiograficzną, której tłem jest środowisko zakopiańskie ukazane z ironią i humorem.
UWAGI:
U góry okładki: Witkacy. Indeks Oznaczenia odpowiedzialności: Stanisław Ignacy Witkiewicz ; opracował i przypisami opatrzył Janusz Degler ; przygotowała do druku Anna Micińska.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Drugi tom korespondencji S. I. Witkiewicza z żoną zawiera 320 listów, kartek, pocztówek i telegramów z lat 1928-1931. To niezwykły zapis codziennego życia Witkacego. Z końcem 1928 roku wraz z matką przenosi się do zakopiańskiej willi Olma, należącej do doktorstwa Białynickich-Birula. Właśnie tam odbywają się orgie, czyli kontrolowane eksperymenty z peyotlem i meskaliną Mercka. Plotka o wybrykach Witkacego szybko roznosi się po Zakopanem; dla wielu mieszkańców jest on alkoholikiem, narkomanem, błaznem nakładającym maski, wódczanym demonem, rozpustnikiem. Nie trzeba już dzisiaj przekonywać, jak bardzo powierzchowne i płytkie były oceny karmiących się legendą Witkacego. Prezentowane Listy do żony stanowią na to jeden z wielu dowodów. Wyziera z nich człowiek trapiony rozmaitymi chorobami, człowiek walczący z nałogiem palenia papierosów. Wyziera z nich artysta borykający się z poważnymi kłopotami materialnymi, z trudem, przez wiele miesięcy poprawiający Nienasycenie, co i rusz ponawiający próby rozpoczęcia Nowego Życia na Wielką Skalę. Wyziera z nich wreszcie mąż wdający się w liczne romanse, także w trwały związek z Czesławą Oknińską. Bardzo utrudniało to Witkacemu dobre relacje z żoną, a jednak wciąż zapewniał ją o swojej miłości. Wszystkie listy zostały opatrzone szczegółowymi przypisami.
UWAGI:
U góry okładki: Witkacy. Indeks Oznaczenia odpowiedzialności: Stanisław Ignacy Witkiewicz ; opracował i przypisami opatrzył Janusz Degler ; przygotowała do druku Anna Micińska.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
"Literackie noblistki" to oryginalny opis życia i dzieła 15 pisarek, które w latach 1909-2018 otrzymały za swoją twórczość najbardziej prestiżową nagrodę świata. Dlaczego właśnie one? I dlaczego jest ich tak mało, skoro aż 101 literackich Nagród Nobla trafiło w ręce mężczyzn?
Uhonorowane pisarki reprezentują trzynaście państw: Austrię, Białoruś, Chile, Kanadę, Niemcy, Norwegię, Polskę, RPA, Szwecję, USA, Wielką Brytanię i Włochy, a jednak mają ze sobą wiele wspólnego. Niemal wszystkie laureatki pochodzą z rodzin osadzonych w wielu narodach, tradycjach i miejscach. Każda noblistka podejmowała mniej lub bardziej skuteczne zmagania z przeciwnościami losu, utrwalając świat i przemyślenia w oryginalnych, niekiedy kontrowersyjnych dziełach. Wszystkie pisarki walczyły o różnie rozumianą wolność. Na podstawie ich książek można zatem prześledzić dzieje XX stulecia i początków wieku XXI, i zastanowić się, czy te utwory będą czytane przez następne pokolenia.
Zgromadzony materiał pozwoli odpowiedzieć również na pytanie, czy prawdą są opinie, że Akademia Szwedzka przyznająca literackie Nagrody Nobla nie zawsze dokonuje słusznych wyborów. Takiego zdania był przede wszystkich profesor Knut Ahnlund z Akademii, któremu książkę zadedykowano.
"Literackie noblistki" sprawią satysfakcję nie tylko znawcom literatury, gdyż liczne anegdoty, fotografie oraz przepisy kulinarne z kuchni pisarek i ich bohaterów sprawiają, że czyta się książkę wandy Michalak jak świetnie skonstruowane, oparte na autentycznych życiorysach literackie opowieści. Są to w końcu opowieści o potencjale 15 Noblowskich lasek dynamitu!
