Powieści Manna wyczekiwano z niecierpliwością, czego najlepszym dowodem był wysyp recenzji i komentarzy po jej wydaniu w 1947 roku. Spodziewano się, że książka udzieli odpowiedzi na pytanie, dlaczego naród "poetów i myślicieli" stał się na dwanaście lat ojczyzną "sędziów i katów" (słowa Karla Krausa). Nie powinno zatem dziwić, że interpretacja "Doktora Faustusa" jako powieści-paraboli zdominowała jej recepcję, a stawianie znaku równości między kuszeniem Adriana Leverkühna a uwiedzeniem narodu niemieckiego przez nazizm stało się czytelniczym nawykiem.
Huber Orłowski we "Wstępie" do niniejszej edycji zwraca uwagę na nurt kontestujący tę tradycję. Przywołuje m.in. opinię Stanisława Lema: "Diabeł faszyzmu to wielki i straszny skutek przyczyn małych i trywialnych, to reakcja lawinowa, zapoczątkowana rozkładem społecznym. Tak więc «Doktor Faustus» milczy o Niemcach z czasów połowy naszego stulecia. Opowiada podniosłą historię pewnego artysty, który miał szczęście wyjątkowe przeżyć tragedię, a zatem rzecz pełną najgłębszej wymowy cierpienia uzasadnionego, winy i kary zasłużonej".
Komukolwiek przyznamy rację, "Doktor Faustus" pozostanie arcydziełem sztuki powieściowej XX wieku.

"Samotny myśliciel i badacz, teolog i psycholog w swej pustelni, który w pożądaniu rozkoszy światowych i władzy nad światem zapisuje własną duszę diabłu - czyż nie nastał teraz właściwy moment, aby w tym obrazie ujrzeć Niemcy, dziś, gdy Niemcy dosłownie diabli wzięli. Wielkim błędem sagi i dramatu jest to, że nie wiążą Fausta z muzyką. Musiał być muzykalny, musiał być muzykiem. Muzyka jest obszarem demonicznym".
Thomas Mann, "Niemcy i naród niemiecki"

"«Doktor Faustus» już w chwili powstania [...] stał się jednym z ważniejszych punktów w powojennej dyskusji na temat niemieckiej tożsamości. Dyskusja ta trwa do dzisiaj, do dzisiaj też książka Tomasza Manna odgrywa w niej istotną rolę. Ale obok tej dyskusji toczy się inna: to dyskusja na temat autonomii sztuki, suwerenności literatury. I tu również powieść Manna odgrywa rolę znaczącą: ta książka bardziej niż wszystkie inne jego dokonania skupia uwagę na etycznym wymiarze dzieła literackiego".
Leszek Szaruga

Tetralogia Józef i jego bracia" została napisana w oparciu o Biblię. Nadając biblijnym postaciom powieści cechy realistyczne, nie wyłącza ich Mann z mitu, pozwalając im jednocześnie na uświadomienie sobie roli, jaką w nim odgrywają. Józef, reformator społeczny, którego łaczą ścisłe więzy z ludem, jest swego rodzaju artystą życiowym. Jego droga prowadzi od wybujałego indywidualizmu do działalności dla społeczeństwa. Pisarz tworzy kilka wspaniałych postaci kobiecych. Jego blyskotliwa ironia, którą żyje całe dzieło, obejmuje również sprawy erotyczne, o których mówi z całą otwartością, posługując się niejednokrotnie groteską i satyrą.

Tetralogia Józef i jego bracia" została napisana w oparciu o Biblię. Nadając biblijnym postaciom powieści cechy realistyczne, nie wyłącza ich Mann z mitu, pozwalając im jednocześnie na uświadomienie sobie roli, jaką w nim odgrywają.

Józef, reformator społeczny, którego łaczą ścisłe więzy z ludem, jest swego rodzaju artystą życiowym. Jego droga prowadzi od wybujałego indywidualizmu dodziałalności dla społeczeństwa. Pisarz tworzy kilka wspaniałych postaci kobiecych. Jego blyskotliwa ironia, którą żyje całe dzieło, obejmuje również sprawy erotyczne, o których mówi z całą otwartością, posługując się niejednokrotnie groteską i satyrą.

Tetralogia Józef i jego bracia" została napisana w oparciu o Biblię. Nadając biblijnym postaciom powieści cechy realistyczne, nie wyłącza ich Mann z mitu, pozwalając im jednocześnie na uświadomienie sobie roli, jaką w nim odgrywają.

Józef, reformator społeczny, którego łaczą ścisłe więzy z ludem, jest swego rodzaju artystą życiowym. Jego droga prowadzi od wybujałego indywidualizmu dodziałalności dla społeczeństwa. Pisarz tworzy kilka wspaniałych postaci kobiecych. Jego blyskotliwa ironia, którą żyje całe dzieło, obejmuje również sprawy erotyczne, o których mówi z całą otwartością, posługując się niejednokrotnie groteską i satyrą.