Wielkim dziełem Rittnera jest "Głupi Jakub". Nazywa się go jednym z punktów kulminacyjnych polskiej dramaturgii "ibsenizującej". Rittner stawia w tym dramacie drapieżnie problem prawdy i kłamstwa. Jest to także typowy dramat piątego aktu, w którym wszystko, co wyznacza bieg wypadków, stało się już w reakcji. Na końcu sztuki przed oczyma widzów rozgrywa się już tylko epilog uwarunkowany wszystkim tym, co zdarzyło się uprzednio i co jest zdeterminowane charakterami bohaterów, którzy nie potrafią się już zmienić i zaskoczyć widza.

Bohaterowie sztuk Rittnera uparcie dążą do zaistnienia w świecie w sposób jednoznaczny. Tytułowy "Głupi Jakub" jest zdeterminowany moralnym nakazem wierności prawdzie. Ta zasada jego postępowania ostatecznie pozwala mu zachować godność, ale i odbiera szanse na miłość. W "Wilkach w nocy" (1916) jeden z bohaterów Mrowicz dwukrotnie popełnia szaleństwo prawdy, ale za każdym razem inni sprowadzają dramatyczny wybuch do groteskowego kaprysu.