Łzy znowu tryskają mi z oczu, tym razem nie mogę jednak opanować towarzyszącego im głośnego szlochu. Nie jestem w stanie zapanować nad emocjami. Zresztą mam już dość udawania, że chcę nad nimi panować, że jestem silna i dam radę. To, co się wydarzyło, stało się właśnie dlatego, że zbyt długo próbowałam udawać, że panuję nad sytuacją. Nie, nie panuję.Jestem bezradna. Zagubiona. Potrzebuję pomocy. Zrobiłam coś strasznego. Nie mogę znieść myśli o tym, że się na to odważyłam. Nie wiem jak żyć. Nie wiem, w jakim stanie jest moje ciało, wiem jedynie, że dusza jest już prawie martwa.Agape. Brzmi to jak mantra. Powtarzam więc Agape, Agape, Agape, tak długo, aż udaje mi się zasnąć. A może to nie sen. Widzę las, ciemny, złowieszczy, w którym nie mogę znaleźć ścieżki. Goni mnie niedźwiedź, wielki, biały, za którym ciągnie się długi, ciężki łańcuch. Próbuję złapać ten łańcuch i pogłaskać niedźwiedzia, ale kiedy się do niego zbliżam, znika.