Kultowa minipowieść w 15 scenach, nie tylko dla dzieci.
Smoki Beaty Krupskiej nie są podobne do żadnego innego bajkowego gada. Są różne, ale coś je łączy - wszystkie mają na szyjach termosy z zupą ogórkową, wcinają smażone na maśle muchomory i na pewno nie potrafią latać. Mieszkają sobie na leśnej polanie, unikając ludzi. I wcale nie są sympatyczne, wręcz przeciwnie - to zarozumiałe i zgryźliwe gadziny. Ale nie można ich nie lubić, a to choćby za pomysłowość i poczucie humoru.

Każdy smok to indywidualista. "Są tak muzykalne, że nigdy nie słuchają muzyki. Muzyka je drażni i w tym rozdrażnieniu zjadają ludzi". Poza tym żrą krochmal. Na smoczej polanie są nie tylko smoki - jest Krokodyl, co na gitarze gra; "niewyrośnięty smok", czyli Żaba, której nikt nie lubił, bo ma pryszcze na plecach i wyłupiaste oczy; Łysy Pies, co melodię z saksofonu Smoka Zygmunta wydobywa; Makrauchenia - Chenia, jedyna, która ocalała po zagładzie dinozaurów; Rysio Kapustnik - motyl zalecający się Cheni; Fioletowy Kot i cała masa innych wyrazistych zwierzaków.

Prawda jest taka, że w tych smoczych charakterkach, niejeden człowiek mógłby się przejrzeć jak w zwierciadle.