"Blaszany bębenek", otoczony niegdyś atmosferą skandalu, będący obiektem nienawistnych napaści, a jednocześnie wydawany w milionach egzemplarzy na całym świecie, nagradzany, przeniesiony na ekran przez Volkera Schlondorffa, wszechstronnie analizowany i komentowany - jest powieścią uznaną za najważniejsze dzieło powojennej literatury niemieckiej.

Szczególnie dramatyczne były losy polskiego przekładu powieści. Oficjalna cenzura, ale też i niechęć niektórych wpływowych ongiś pisarzy uniemożliwiły przez wiele lat dotarcie powieści do rąk polskiego czytelnika." Blaszany bębenek" nawiązuje w pewnym sensie do tradycji powieści pikarejskiej. Perspektywa, z jakiej bohater powieści patrzy na świat, to perspektywa wyobcowanego ze społeczeństwa liliputa Oskara.

Autor każe nam wierzyć, iż Oskar już w chwili urodzenia, a może i wcześniej, przejrzał świat i na znak protestu w trzecim roku życia postanowił dalej nie rosnąć, mimo że jego psychika jest przedwcześnie rozwinięta. Zachowanie się bohatera powieści stanowi rodzaj protestu psychologicznego i fizjologicznego przeciwko egzystencji w faszystowskim społeczeństwie .

Oskar pozostaje mały dlatego, że świat, w jakim żyje napawa go wstrętem. Karzeł ten symbolizuje również "okaleczony obraz człowieka". Stanowi oskarżenie czasu , którego sam jest produktem. Wybór głównego bohatera nie pozostaje bez skutków dla powieści. Całkowite, złośliwe odsunięcie się karła ze środowiska, wyłączenie się z wszelkich konwencji i etycznych wiezów umożliwia autorowi osąd wydarzeń historycznych, które wiążą się z rozwojem i historią Niemiec XX w. Infatylizm bohatera, jego amoralny punkt widzenia łączy autor z sarkazmem i ironią, wynikającą z wiedzy o życiu.