"Twierdza" jest - 5-tomowym cyklem powieściowym Lothara-GĂĽnthera Buchheima, liczącym ponad 1500 stron, napisanym 20 lat po słynnym na cały świat Okręcie i będącym jego bezpośrednią kontynuacją. Opisana z epickim rozmachem trzymiesięczna odyseja autora, który od końca maja do końca sierpnia 1944 roku przemierza zrujnowaną "Twierdzę Europa", jak dumnie nazywali okupowane przez siebie kraje naziści. Nie sposób przyporządkować tej książki do jednego gatunku, jest to zarówno bezkompromisowa biografia autora, jak i soczysty opis podróży, a jednocześnie świadectwo minionych czasów, powieść wojenna i przygodowa. Znajdziemy tu wszystkie znane z Okrętu atuty: kipiący autentyzmem język dialogów, drastyczną szczegółowość opisów, perfekcyjne ukazanie atmosfery i grozy wojny, bogactwo i głębię obserwacji oraz charakterystyczny brutalny w swej szczerości sarkazm autora. Czy to będą obrazy z rozbitego bombami Berlina, czy opis ataku partyzantów francuskiego ruchu oporu, czy rzeczywistość dywanowych nalotów, czy też upiorna ucieczka przepełnionym do niemożliwości okrętem podwodnym do ostatniego zajętego jeszcze przez Niemcy francuskiego portu - wszystko to tchnie niespotykanym w innych powieściach wojennych autentyzmem i drapieżnością, ukazując jednocześnie cały bezsens i całe okrucieństwo toczonych przez ludzi wojen. U-96 powraca do portu Brest z kolejnego bojowego rejsu. Porucznik Buchheim zostaje oddelegowany do Berlina, żeby na zamówienie Josepha Goebbelsa namalować portret admirała Dönitza w otoczeniu największych asów floty podwodnej. Od tego absurdalnego - zważywszy sytuację wojenną - rozkazu rozpoczyna się jego dramatyczna odyseja przez Francję i nękane alianckimi nalotami Niemcy. Dzięki jego relacji zobaczymy uciążliwą codzienność życia w zrujnowanym Berlinie i zupełnie oderwane od rzeczywistości rytuały obozu szkoleniowego dla oficerów marynarki. Przeżyjemy wraz z nim przerywaną atakami bombardujących myśliwców podróż pociągiem do Monachium. Będziemy świadkami ciężkiego nalotu na to miasto, by wreszcie znaleźć się w niemal sielskiej atmosferze podmonachijskiej wioski Feldafing, gdzie autor miał swoje atelier, będące jednocześnie skrytką, w której przechowywał robione przez siebie zdjęcia i szkice ukazujące autentyczny i okrutny obraz wojny. Po mistrzowsku oddana atmosfera postępującego rozkładu wojskowej i administracyjnej machiny III Rzeszy oraz rodzącej się świadomości nieuchronnej klęski.

Nagły rozkaz wyrywa autora z sielskiej atmosfery Feldafing i zmusza go do wyruszenia z powrotem do Berlina, w celu poinformowania przełożonych o postępach pracy nad zbiorowym portretem admirała Dönitza i jego najlepszych dowódców okrętów podwodnych. Tam otrzymuje rozkaz przewiezienia dokumentów do Brestu i rozpoczęcia tam pracy nad nową książką sławiącą czyny niemieckiej floty okrętów podwodnych. Leci samolotem do Paryża i tam zastaje go alianckie lądowanie na plażach Normandii 6 czerwca 1944 roku. Postanawia jak najszybciej wyruszyć w dalszą drogę do Brestu, tym razem rozklekotaną ciężarówką na gaz drzewny. Za wszelką cenę chce dotrzeć do Starego, który może coś wiedzieć o losach Simone, francuskiej kochanki narratora, o której wszelki słuch zaginął. Po drodze ustawiczne naloty, na każdym kroku ciała zabitych, wstrząsający epizod z załogą zestrzelonego i płonącego samolotu, zdezorientowani żołnierze usiłujący dowiedzieć się, co tam słychać w ojczyźnie. Powszechna atmosfera niepewności i przeczucie zbliżającej się klęski.

Podporucznik Buchheim po powrocie z frontu pojawia się w Breście, gdzie Stary jest teraz dowódcą flotylli. Buchheim ma nadzieję dowiedzieć się więcej o losie Simone i jak doszło do jej aresztowania, a także, co łączyło Starego z Simone. Sam Buchheim ma wątpliwości, czy Simone nie pracowała dla francuskiego ruch oporu i nie zawierała bliskich znajomości z Niemcami z tego powodu. Podporucznik Buchheim poznaje flotyllę od wewnątrz, tutejszych ludzi oraz okolicę. W pewnym momencie przychodzi do Brestu wezwanie dla Buchheima do Abwehry w Rennes, gdzie zostaje przesłuchany w związku ze sprawą Simone. Stary wysyła Buchheima z transportem rannych do Paryża, gdzie ma się też wywiedzieć o Simone więzionej we Fresnes. Jednak konwój nie może się przedostać i musi wracać do Brestu. Do portu w Breście nieoczekiwanie zawija okręt podwodny U-730. Okręt ten ma być wysłany do La Pallice w południowej Francji. Stary chce wysłać nim Buchheima, który w ten sposób ma szansę wydostania się z oblężonego Brestu, aby spróbować odnaleźć Simone. Jednak pierwsza próba wyjścia w morze nie udaje się.

Twierdza - monumentalne epickie dzieło Lothara-Gunthera Buchheima, powstało 20 lat po słynnym na cały świat Okręcie i jest jego bezpośrednią kontynuacją. Trzy miesiące trwa odyseja autora, który od końca maja do końca sierpnia 1944 roku przemierza zrujnowaną Twierdzę Europa, jak naziści dumnie nazywali okupowane przez siebie kraje. Nie sposób przyporządkować tej książki do jednego gatunku. Jest to i bezkompromisowa autobiografia autora, i soczysty opis podróży, a jednocześnie świadectwo minionych czasów, powieść wojenna i przygodowa. Znajdziemy tu wszystkie znane z Okrętu atuty: kipiący autentyzmem język dialogów, drastyczną szczegółowość opisów, perfekcyjne ukazanie atmosfery i grozy wojny, bogactwo i głębię obserwacji oraz charakterystyczny, brutalny w swej szczerości sarkazm autora. Czy to będą obrazy z rozbitego bombami Berlina, czy opis ataku partyzantów francuskich, czy rzeczywistość dywanowych nalotów, czy też upiorna ucieczka przepełnionym do niemożliwości okrętem podwodnym do ostatniego zajętego jeszcze przez Niemców francuskiego portu - wszystko to tchnie niespotykanym w innych powieściach wojennych autentyzmem i drapieżnością, ukazując jednocześnie bezsens i okrucieństwo toczonych przez ludzi wojen.

Trzy miesiące trwa odyseja autora, który od końca maja do końca sierpnia 1944 roku przemierza zrujnowaną Twierdzę Europa, jak naziści dumnie nazywali okupowane przez siebie kraje. Nie sposób przyporządkować tej książki do jednego gatunku. Jest to i bezkompromisowa autobiografia autora, i soczysty opis podróży, a jednocześnie świadectwo minionych czasów, powieść wojenna i przygodowa. Znajdziemy tu wszystkie znane z Okrętu atuty: kipiący autentyzmem język dialogów, drastyczną szczegółowość opisów, perfekcyjne ukazanie atmosfery i grozy wojny, bogactwo i głębie obserwacji oraz charakterystyczny, brutalny w swej szczerości sarkazm autora. Czy to będą obrazy z rozbitego bombami Berlina, czy opis ataku partyzantów francuskich, czy rzeczywistość dywanowych nalotów, czy też upiorna ucieczka przepełnionym do niemożliwości okrętem podwodnym do ostatniego zajętego jeszcze przez Niemców francuskiego portu - wszystko to tchnie niespotykanym w innych powieściach wojennych autentyzmem i drapieżnością, ukazując jednocześnie bezsens i okrucieństwo toczonych przez ludzi wojen.