Na kłamstwie można budować. O, tak! Tajemnice, przemilczenia i niedopowiedzenia są doskonałym spoiwem. Ale kiedy lepiszcze zaczyna wykruszać się spomiędzy precyzyjnie ułożonych elementów, niczym Fuga spomiędzy łazienkowych płytek, zawalenie się misternej konstrukcji jest tylko kwestią czasu. Zanim domek z kart runie, wygląda zwyczajnie. Czasem nawet efektownie. A jeśli takich domów jest dookoła nas mnóstwo? Jeśli niemal każda oaza spokoju to ułuda? Dom nie chroni, szkoła nie uczy i żadne z nich nie wychowuje tak jak... należy? warto? dobrze by było?

Osiedle z wielkiej płyty na peryferiach wielkiego miasta. Do Menelskiego Lasku właśnie wjeżdżają pierwsze maszyny budowlane, a do osiedlowej szkoły niepewnym krokiem wchodzi Miranda. Młoda dziennikarka straciła pracę i najbliższe dwa miesiące ma spędzić, zastępując swoją matkę w roli nauczycielki polskiego. Szkoła nie bardzo jej się uśmiecha, by nie rzec: bardzo jej się nie uśmiecha, ale kobieta wciąż jest zbyt pochłonięta swoim dziennikarskim śledztwem, żeby zawracać sobie głowę ewentualnymi skutkami podjętej decyzji. Wraz z pojawieniem się na osiedlu Mirandy zjawiają się także starzy wrogowie i nowi przyjaciele. A może odwrotnie...

Porzekadło głosi: nie zbaczaj z drogi dla ścieżki. Ale od człowieka do człowieka nigdy nie wiedzie szeroka droga. Każdy, kto "szuka człowieka", musi zejść z ubitego traktu i wydeptać sobie do niego ścieżkę. Musi być trochę jak Diogenes ze swoją latarnią. I trochę jak Miranda...