Poruszający esej Sunaury Taylor uświadamia nam, że bez wyzwolenia zwierząt nie uda się doprowadzić do wyzwolenia osób z niepełnosprawnością, gdyż zarówno jednym, jak i drugim wartość odbiera ten sam - oparty na dyskryminacji - antropocentryczny system.

Ta książka to także mocny głos przeciwko stygmatyzacji niepełnosprawności, która w dominującej narracji przedstawiana jest jako zjawisko negatywne, w najlepszym razie dające okazję pełnosprawnym jednostkom do rozwijania empatii i przejawiania troski, zaś osobom postrzeganym przez społeczeństwo jako "kalekie" do walki i przekraczania siebie.

W ujęciu Taylor niepełnosprawność jest innym sposobem przeżywania świata, dyspozycją, która pomaga nam postawić ważne pytania o to, w jakiej kulturze i jakim społeczeństwie chcielibyśmy żyć.

Niepełnosprawność odsłania ułomność takich wartości, jak produktywność czy wydajność, prawdziwe znaczenie nadając tak potrzebnym dzisiaj współzależności i wspólnocie: ludzi, zwierząt oraz środowiska.