Książka ta ma na celu wypracowanie reguł poprawnego definiowania pojęć w obrębie kategorii bezpieczeństwa. Podejmuje tę problematykę teoretyczno-metodologiczną w sposób kompleksowy, z odniesieniem do analogicznych ustaleń wypracowywanych w ramach innych dyscyplin i dziedzin naukowych, nie tylko nauki o bezpieczeństwie w obrębie nauk społecznych. Autor podejmuje przedmiotową problematykę z perspektywy epistemologicznej i właśnie dlatego charakter dociekań skupiony jest na istocie wyjaśniania oraz prawidłowego posługiwania się pojęciami. W ramach tego ujęcia autor w dużej mierze odwołuje się do współczesnych podejść postpozytywistycznych i z tego względu monografia skoncentrowana jest na problemie wysłowienia kategorii pojęciowej w procesie pojmowania i naukowego wyjaśniania. Zgodnie ze współczesnymi trendami uwzględnia ona nie tylko kwestie zasad logicznych, lecz także semiotycznych, co stało się charakterystyczne dla nauk społecznych przełomu XX/ XXI w. Uwydatnia m. in. znaczenie czynników językowo-symbolicznych w procesie formułowania kategorii bezpieczeństwa. Wykazuje ich funkcjonalny charakter i trwałą obecność w dyskursach poświęconych bezpieczeństwu (nie tylko tych o charakterze teoretycznym, lecz także występujących w praktyce życia społecznego). Przyświeca jej cel uporządkowania reguł poprawnego definiowania bezpieczeństwa. Znaczenie języka jest bowiem fundamentalne dla systematyzowania wiedzy naukowej, a wręcz decydujące w obrębie nauk humanistycznych i społecznych. Złożoność sposobów wysławiania kategorii bezpieczeństwa nie przynosi postępu w systematyzacji reguł jego definiowania, czego przykładem jest zawiłość ujęć postmodernistycznych.