Na początku V wieku losy większości Europy i Azji spoczywały w rękach jednego człowieka - Attyli, Bicza Bożego. Był wojownikiem, który budził ogromny lęk. Jego imię stało się synonimem nienasyconej ambicji i okrucieństwa. Był barbarzyńcą wbijającym swoich przeciwników na pal i zabił własnego brata. Przez pięć lat plądrował chylące się ku upadkowi Imperium Rzymskie grabiąc, niszcząc miasta i kradnąc złoto. Jego sukces nie był jednak wyłącznie efektem brutalnej siły., Mądre dowództwo Attyli zjednoczyło rozdzielone plemiona Hunów.

W lutym 1519 roku młody hiszpański adwokat Hernan Cortes przybił do wybrzeży Meksyku i brawurowym aktem zatopienia własnego statku odciął sobie i swoim ludziom wszelką możliwość odwrotu. Jego ogromna ambicja pchnęła go do czynu niezwykłego - próby podbicia Imperium Azteckiego siłami zaledwie trzystu ludzi w imię króla, ojczyzny i kościoła katolickiego. To, co potem nastąpiło, zwane jest "największą przygodą wszech czasów". Wszedłszy głęboko w tropikalną dżunglę, Cortes odkrył najpiękniejsze wówczas miasto świata - tajemniczą stolicę imperium Azteków, Tenochtitlan.

W roku 73 przed Chrystusem Spartakus zdezerterował z armii Rzymu i został sprzedany na targu niewolników. Kilka miesięcy później, łaknąc wolności, poprowadził swoich zniewolonych towarzyszy gladiatorów do największej rebelii, z jaka kiedykolwiek musiał zmagać się Rzym. Historia Spartakusa jest jedną z najpiękniejszych epickich opowieści świata antycznego. Sfilmował ją między innymi Stanley Kubrick. Jednak to nie mit gladiatora ubarwiony przez scenarzystów, ale oparte na historycznych zapiskach prawdziwe życie Spartakusa okazuje się bardziej niezwykłe i zaskakujące, niż można by się spodziewać.

Tokugawa Ieyasu to najsłynniejszy przywódca wojskowy Japonii, najznamienitszy pośród samurajskich generałów. Rebeliant, uzurpator ale też ten, który zjednoczył kraj. Jego dokonania dorównują osiągnięciom Cezara czy Napoleona. Był równie podstępny, co odważny. Stworzył dynastię, która rządziła Japonią przez ćwierć wieku, a jego filozofia bezwzględnego posłuszeństwa i poświęcenia, kształtowała kraj aż po czasy współczesne., Kulminacyjna część jego historii rozpoczęła się, gdy zmarł Toshiie, regent Japonii. Ieyasu, potężny wojownik samurajski podjął próbę wyeliminowania swojego głównego wroga, Ishidy Mitsunariego, przy pomocy gier politycznych, intryg i zastraszania.

2 grudnia 1804 roku Napoleon sam koronował się na cesarza Francji podczas wspaniałej ceremonii w Katedrze Notre Dame. Stworzył imperium wspanialsze, niż jakiekolwiek inne europejskie mocarstwo od czasów Cesarstwa Rzymskiego. Niecałe 10 lat wcześniej był zaledwie kapitanem francuskiej armii bez grosza przy duszy. Co powiodło go do absolutnej władzy?, Odpowiedzi szukać trzeba w historii oblężenia Tulonu. To tam, w mieście na południowym wybrzeżu Francji, oddziały rewolucjonistów desperacko walczyły przeciw wewnętrznym przeciwnikom i wojskom angielskim.

Niemal tysiąc lat temu Ryszard Lwie Serce, król angielski, przybył do Ziemi świętej jako jeden z przywódców trzeciej wyprawy krzyżowej, potężnej wojny religijnej. Przysiągł Bogu, że nie spocznie, dopóki nie odzyska Jerozolimy z rąk Saracenów. Uderzał błyskawicznie, sam dowodząc środkiem natarcia i walcząc w pierwszej linii. Pokonał siły Saladyna w kilku ważnych bitwach, z których wielką sławą okryła go ta pod Arsuf, gdzie po raz pierwszy ktoś odniósł zwycięstwo nad, uważanym dotąd za niepokonanego, wodzem Saracenów. Po kilku miesiącach fortuna odwróciła się od króla. Jego armia nękana była chorobami i złą pogodą. Przywództwu nad krucjatą zaczęli zagrażać rywale. Ryszard zdał sobie wreszcie sprawę z tragicznego faktu, że nigdy nie odzyska Jerozolimy. Zgnębiony przygotowywał się do opuszczenia Ziemi świętej. Wtedy król dowiedział się, że Saraceni oblegają chrześcijańskie miasto Jaffa. Natychmiast zorganizował brawurową wyprawę ratunkową. Pojawiła się nadzieja odkupienia.