Czyli o problemie agresji wśród nastolatków. Skąd bierze się w młodych ludziach agresja, przemoc, żądza zemsty, brak empatii dla cierpienia ofiary, poczucie, że argument siły jest najlepszym sposobem rozwiązywania konfliktów? Czy sprawianie bólu fizycznego lub psychicznego naprawdę jest atrakcyjne? A może to tylko coś, co daje złudne poczucie siły i zaspokaja potrzebę uznania wśród rówieśników? Czy jest szansa, by młodzi ludzie sami dostrzegli atrakcyjność w takich wartościach jak przebaczenie, takich zasadach jak zło dobrem zwyciężaj, takich działaniach jak bezinteresowna pomoc słabszym? Na pewno warto nieustannie próbować. Ten film służy właśnie temu celowi.

Rodzice mnie nie rozumieją czyli o konflikcie pokoleń i problemie relacji nastolatków z rodzicami. Kamil ma kochających rodziców, którym może zaufać, ale jako nastolatek postrzega świat inaczej. Często buntuje się, bo ma wrażenie, że rodzice go ograniczają i czepiają się bez powodu. O co im chodzi? Przecież ja chcę żyć po swojemu! Konflikt pokoleń jest nieunikniony, lecz frustracja, kłamstwa i bunt chłopca prowadzą do nieszczęścia. Wartością dodatnią filmu jest przedstawienie wydarzeń nie tylko z pozycji naszego bohatera, ale także oczami rodziców, dzięki czemu w młodych widzach możemy wzbudzić empatię i zrozumienie dla postaw dorosłych. Film przypomina, utrwala i wprowadza porządek w wiedzy o komunikacji międzyludzkiej, konflikcie pokoleń (dorastający syn i rodzice), wolności, presji grupy oraz pokazuje wiek adolescencji. Widzimy też skutki i konsekwencje kłamstwa głównego bohatera dla niego i całej rodziny.