Mała wyspa i wielka polityka. Nowa powieść laureata Literackiej Nagrody Nobla to przewrotna dystopia, a zarazem niepokojąco współczesna opowieść o nas samych.

Kwiecień 1901 roku, nad imperium osmańskim zapada noc. Położoną gdzieś między Rodos a Kretą wyspę Minger atakuje niewidzialny wróg - dżuma. Liczba ofiar szybko rośnie, ale zaraza nie jest jedynym zabójcą. Ginie główny inspektor sanitarny Bonkowski Pasza. Na miejsce przybywają księżniczka Pakize, bratanica sułtana, i jej świeżo upieczony mąż, doktor Nuri Bej, który ma za zadanie zapanować nad zarazą i rozwiązać zagadkę śmierci inspektora. Wkrótce oczy całego świata zwrócą się na Minger, a jego muzułmańscy i chrześcijańscy mieszkańcy zaczną obwiniać o katastrofę siebie nawzajem. To statki handlowe z Aleksandrii czy może pielgrzymi z Mekki przywlekli na wyspę bakcyl dżumy? A może epidemii wcale nie ma? Minger staje się areną gwałtownych konfliktów - i gwałtownych namiętności.

Orhan Pamuk z wielkim narracyjnym kunsztem, pobrzmiewającym echem Tołstoja, Conrada i Camusa, odmalowuje świat fikcyjnej wyspy. Fantazja przenika się tu z rzeczywistością, a przeszłość z teraźniejszością. Losy jednostek zderzają się z wielką historią, strach z władzą, rozum z wiarą.

Pamuk od lat jest mistrzem budowania światów. Tworzy całe miasta, ulica po ulicy, cegła po cegle, zapach po zapachu. Na bitych 700 stronach zbudował więc Minger jako wielowymiarową bajkę, poprzecinaną przez opowieści o nacjonalizmie, pandemii, nowoczesności i tożsamości wspólnotowej.
[Łukasz Wójcik, "Polityka"]