Nastanie mroku spowodowało, że każde jezioro na Planecie Matce w niedługim czasie musiało przemalować swoje wiosenne piękno na zimowo-depresyjne barwy, dla większości istot bez końca przykryte pod przyćmiewającym je płaszczem ciemności. Nikt na świecie już nie łudził się, że kiedyś jeszcze ujrzy pełnowymiarowe piękno natury, o którym zresztą w przeciągu kilku pokoleń nikt już nie będzie szczegółowo opowiadał.
Żadna kartka w zakurzonej książce nie zastąpi emocjonalnych wypowiedzi ludzi o tym, czego niegdyś doświadczali, choćby właśnie w lasach i nad jeziorami. Nie ma sposobu na ponowne doznanie tych wszystkich wspaniałych widoków, zapachów i dźwięków.
Ciemność stała się dla mieszkańców Planety Matki chlebem powszednim, którego czerstwą kromkę mogli albo z pełnym zdecydowaniem przeżuć i jakoś przełknąć, albo - po wgryzieniu się w nią - utracić mniejszą lub większą część swojego uzębienia.
Jednak to i tak nie była dla nich najczarniejsza wizja przyszłości, bo przecież zawsze mogła ona być przyczyną czegoś więcej aniżeli tylko zwykłego potknięcia się o wystający z gleby konar.