Brigitte Bardot i tow. Jóźwiak z UB, Pablo Picasso i Cyrankiewicz, Rudolf Hess i Caravaggio, Lady Vi i Ulla, gwiazdy porno i Urbuś, Szopcio, Atom, chłopaki ze szkoły lat sześćdziesiątych, Marilyn Monroe i Wirski, sadystyczny nauczyciel muzyki, szaleni poeci i Marlon Brando, Cezanne i John Lennon, Sartre i Ringo Starr, Templer, Śmieciolog, Rabindranath Tagore, Liz Taylor, Oscar Noble. Co łączy te postacie: historyczne i wymyślone, w różnych czasach i różnych światach (i filmach) żyjące (lub nie)? Wszystkie są mieszkańcami Hotelu (a może Labiryntu? albo - Świata?), który istnieje w miejscu, gdzie krzyżują i przenikają się różne rzeczywistości: historii, snu, kultury, marzenia czy mitu, i gdzie stapiają się w jedno odmienne strumienie czasu. Ten Hotel ma nieskończoną ilość pokoi, korytarzy i drzwi, za niektórymi z nich - nagle, ale w najoczywistszy sposób - rozpościerają się. Syberia, Anglia, Bukowno, Katowice, Plac Zwycięstwa albo Riva dei Sette Martiri. W tym Hotelu - co także wydaje się naturalne - jest tajemniczy Ogród, podziemne rzeki kanały, i Biblioteka, w której można przeczytać własne, dosłownie sprzed chwili, myśli.W tej gęstwinie, bohater, niczym Telemach wśród mitycznych lądów i postaci, poszukuje ojca, byłego lotnika Dywizjonu 302, którego prawdziwy los matka skrzętnie skrywa przed dorastającym synem.