Cyd jest barokową sztuką tragikomiczną w pięciu aktach francuskiego dramaturga Pierre’a Corneille’a. Jej premiera odbyła się w 1637 roku w Théâtre du Maras w Paryżu.

Utwór inspirowany jest życiem kastylijskiego rycerza, pogromcy Maurów i zdobywcy Walencji, bohatera narodowego Hiszpanii z XI wieku, Rodriga Diaza de Vivara, zwanego Cydem Walecznym. Opowiada o niezwykłych dziejach hiszpańskiego hidalgo, jego tryumfach, a przede wszystkim pełnej dramatycznych epizodów miłości do pięknej Chimeny. Jednak nie akcja, a nowatorska forma zdecydowała o niegasnącej popularności Cyda i jego znaczeniu w dziejach literatury.

Prekursorski charakter dzieła polega na niemal całkowitym usunięciu odniesień obyczajowych i historycznych wskazujących na umiejscowienie akcji w jedenastowiecznej Hiszpanii i na skupieniu się na elementach ogólnoludzkich, uniwersalizujących wymowę opisywanych postaci i zdarzeń. Równocześnie Corneille rezygnuje z efektownych scen przedstawiających pojedynki czy inne emocjonujące zajścia, wysuwając na pierwszy plan dialogi, których rolą jest ukazanie ludzkich uczuć i rozterek, a w konsekwencji wewnętrznych przemian bohaterów.

Wreszcie, rysując postać pięknego Cyda, Corneille tworzy nowy typ bohatera, który najpierw zawładnął Paryżem, a następnie całą Europą. Jest to człowiek o niezwykle silnej woli, kontrolujący swoje uczucia i panujący nad swoim losem, a równocześnie człowiek o głębokim poczuciu własnej godności, zdolny do największych poświęceń dla zachowania honoru.