Bohaterowie, którzy okazali się tylko ludźmi.

Powstanie, którego nigdy nie było.

Miasto, które przetrwa wszystko.

Czesiek i Tadek przyjaźnią się od dziecka.
Wychowani w etosie Szarych Szeregów po wojnie muszą żyć ze stygmatem przedstawicieli “spietranego pokolenia", bo 1 sierpnia 1944 roku żadne powstanie ostatecznie nigdy nie wybuchło.
Tadeusz żyje na kocią łapę z Irką, ale rozmawiają rzadko.
Czesiek po przejściach kocha się w Janeczce z przeszłością.
Życie tej czwórki toczy się w cieniu pochodów pierwszomajowych, przyjacielskich spotkań, wypraw na Kercelak albo nielicznych prywatek, chociaż te bywają niebezpieczne - wódka w głowie budzi to, o czym chce się zapomnieć. Bo nie wszystkim się udało.
Niektórzy umierają przez wojnę dwadzieścia lat po niej.
Albo w ogóle nie żyją.

Jednak przyjaciele z Żoliborza każdego dnia od nowa próbują rozpaczliwie wyjść ku życiu.
Przy dźwiękach Radia Luksemburg, w oparach prozy Hłaski, przy lekturze porad z “Przyjaciółki" i poza echem przemówień przedstawicieli partii.
Robią wszystko, żeby ból przyjąć i przenieść go przez życie.
Bo jakby na świecie zasiać pokój, a nie wojnę, to ludzie byliby naprawdę szczęśliwi.