"Najlepiej sprzedający się polski malarz", "najpopularniejszy polski malarz swego pokolenia", "najbardziej rozpoznawalny na świecie polski artysta" - media przyzwyczaiły nas, że po nazwisku Sasnal zazwyczaj następuje jakieś "naj". Jest znany, a popularność i kwoty, które kolekcjonerzy są skłonni płacić za jego obrazy, coraz częściej przesłaniają jego samego, zamykając go w szczerozłotej szufladzie z nazwą "gwiazdor polskiego malarstwa".W rozmowie z Jakubem Banasiakiem Wilhelm Sasnal nie daje się zamknąć w żadnej szufladzie. Odżegnuje się od etykietki dyżurnego popbanalisty czy artysty pokoleniowego, opowiada nie tylko o całej swojej drodze twórczej - od krakowskiej ASP do ostatniego filmu Słońce, to słońce mnie oślepiło - ale także burzy narosłe wokół swego wizerunku mity. Mówi o inspiracjach, o tym, co jest w malarstwie dla niego najważniejsze , ale także o tym, co go mierzi we współczesnej kulturze. Z jego odważnych, często kontrowersyjnych refleksji wyłania się postać humanisty i dojrzałego, społecznie zaangażowanego artysty, który ani przez chwilę nie osiadł na laurach.