Xavier Kieffer, niegdyś mistrz kuchni pracujący w wyśmienitych restauracjach, wyrzekł się haute cuisine i prowadzi w Luksemburgu, w Dolnym Mieście, malutką restaurację, gdzie serwuje swoim gościom potrawkę z zająca, zupę luksemburską i paszteciki podlewane rieslingiem. Jednak pewnego dnia w jego lokalu umiera znany paryski krytyk kulinarny - i nagle na Kieffera pada podejrzenie o popełnienie morderstwa. Gdy później bez śladu znika jeszcze mistrz kuchni, u którego kiedyś się uczył, restaurator postanawia na własną rękę przeprowadzić śledztwo. Natrafia przy tym na tajemniczy, niezwykle smaczny owoc, na pozbawione skrupułów koncerny spożywcze i na chorobliwie egoistycznych kucharzy prowadzących programy telewizyjne. Kieffer coraz bardziej zagłębia się w świat wykwintnej kuchni, zdominowany przez bezwzględną walkę z konkurencją i presję jakości, i tym sposobem odkrywa, o co toczy się ta gra. Tom Hillenbrand kryminalną intrygę przeplata pełnią smaków. Serwuje czytelnikowi pyszną powieść o jedzeniu, choć Diabelski owoc to nie książka kucharska. Potrawy rozbudzające apetyt kryją za sobą nie tylko ostrość czy słodycz, lecz także znakomicie przyprawioną, półkrwistą intrygę. Hillenbrand udowadnia, że wbrew przypuszczeniom dwie sztuki - kulinariów i zbrodni - są sobie bardzo bliskie. Łączy je styl i paleta doznań, które równie mocno potrafią wyzwolić żądzę, niepewność, zaintrygowanie. Na talerzu, poza zmyślnie przygotowanym daniem i śmiercią, autor serwuje dużą porcję dowcipu.

Odkąd luksemburski kucharz Xavier Kieffer związał się z najsłynniejszą krytyczką kulinarną Francji, bywa zapraszany na najbardziej prestiżowe imprezy. Jednak uroczysta kolacja wydana przez mera Paryża kończy się zaraz po przystawce. Ryuunosuke Mifune, najsłynniejszy kucharz sushi Europy, pada nagle martwy. Diagnoza brzmi: zatrucie rybą. Kieffer jest jednak sceptyczny i szybko zauważa sprzeczności. Zanurza się w świat kuchni specjalizującej się w sushi i dowiaduje się, że istnieją ryby droższe od złota - i cenniejsze niż ludzkie życie. Hillenbrand udowadnia, że wbrew przypuszczeniom dwie sztuki - kulinariów i zbrodni - są sobie bardzo bliskie. Łączy je styl i paleta doznań, które równie mocno potrafią wyzwolić żądzę, niepewność, zaintrygowanie. Na talerzu, poza zmyślnie przygotowanym daniem i śmiercią, autor serwuje dużą porcję dowcipu.