Bronisław - pełen wdzięku, refleksyjny, acz niepozbawiony próżności antropolog.
Staś - niespokojny artysta, w którym "chłód bezustannie miesza się z żarem". Obaj wierzą, że chaos świata skrywa jakiś porządek i że to oni będą jego odkrywcami. Bronio i Staś.
Co łączy tych dwóch mężczyzn? Wieloletnia przyjaźń, wzajemna fascynacja - a może coś jeszcze?
Wspólna wyprawa na wyspy Pacyfiku odciśnie osobliwe piętno na ich relacji. Jego tajemnica będzie nurtować trzecią bohaterkę - Ellie Rose, żonę Bronisława, która pragnie zrozumieć mapę męskości i kobiecości.

W monumentalnej powieści Agnety Pleijel wątki przyjaźni, miłości i zagadki płci splatają się z refleksją o poszukiwaniu tożsamości, odkrywaniu nieznanego, pamięci i umieraniu. Śledząc fascynujące losy bohaterów, przenosimy się z Zakopanego do Melbourne i na Wyspy Koralowe, z Adelajdy do Petersburga, Londynu i Warszawy.
Z perspektywy trzech pełnokrwistych postaci przyglądamy się najważniejszym wydarzeniom i sporom pierwszych dekad XX wieku - od wojen po debaty dotyczące literatury, sztuki, psychologii i filozofii. I choć z góry znamy zakończenie, dajemy się porwać nurtowi tej wspaniałej, mieniącej się tysiącem barw powieści.
Nowy przekład pozwala w pełni docenić jej literacką maestrię i egzystencjalną głębię.

Książka zawiera ocenę współczesnego pisarzowi świata, wizję świata zmierzającego ku katastrofie, zagadnienia władzy, przewrotów społecznych oraz mechanizmy rewolucji. Wydanie Szewców kompletne bez skrótów i cięć w treści. W tym wydaniu znajdziesz odpowiedzi na pytania z podręcznika - "pewniak na teście", czyli wskazanie zagadnień, które zwykle pojawiają się w pytaniach z danej lektury we wszelkich testach sprawdzających wiedzę, a także w podręcznikach i na klasówkach. Zawiera bardzo szczegółowe streszczenie oraz drugie skrócone, ułatwiające szybkie przygotowanie się przed lekcją. Opracowanie zawiera plan wydarzeń, wnikliwie wyjaśnioną problematykę oraz szerokie charakterystyki bohaterów.

Drugi tom monografii autora Szewców, której część pierwsza "Od Stasia do Witkacego" została entuzjastycznie przyjęta przez czytelników i krytyków literatury.Obecny tom to naistotniejsza część studiów wybitnego badacza twórczości Stanisława Ignacego Witkiewicza.Znajdziemy tu próbę podsumowania teoretycznych rozważań Witkacego o teatrze i dramacie oraz wszechstronne oświetlenie problemów jego dramaturgii.

Czterotomowy cykl poświęcony myśli wybranych polskich filozofów - od Witelona po Karola Wojtyłę. Bohaterami tomu IV (z tytułową aluzją do Norwida) - Tłumaczenie narodowych testamentów - są filozofowie XX-wieczni: twórca metafilozofii lwowsko-warszawskiej, Kazimierz Twardowski, i jego uczniowie (Jan Łukasiewicz, Kazimierz Ajdukiewicz); "polski Renan" - Władysław Witwicki; kompletnie zapomniany "Plato prowincjonalny" - Kazimierz Sośnicki; "Sokrates warszawski" - Tadeusz Kotarbiński; filozofowie artyści - Leon Chwistek i Stanisław Ignacy Witkiewicz; "ostatni historiozof" - Feliks Koneczny; ponadto Florian Znaniecki, Bronisław Malinowski, Henryk Elzenberg, Kazimierz Dąbrowski, a wieńczy tę część prezentacja "filozofii nieśmiertelnej nadziei" Karola Wojtyły. Nie dość wszelako na tym, bo w zatytułowanym nieco kokieteryjnie ostatnim rozdziale "Zamiast posłowia" autor w tok narracji już problemowej, a nie podmiotowej, wplata mikrosylwetki lub przynajmniej dłuższe wzmianki całego szeregu postaci ze wszystkich epok myśli polskiej, jak: abpa Jakuba Świnki, "pierwszego felicytologa" - Pawła z Worczyna, Stanisława Iłowskiego, Stanisława Orzechowskiego, Szymona Starowolskiego, pierwszego polskiego ateisty - Kazimierza Łyszczyńskiego (i jego jezuickiego nauczyciela Jana Morawskiego), Henryka Struwego, Adama Mahrburga, Władysława Biegańskiego, Mariana Borowskiego, Mścisława Wartenberga, Władysława Tatarkiewicza, Romana Ingardena, filozofującego poety Jerzego Żuławskiego, "uniwersalistów": Andrzeja Trzebińskiego i ks. Józefa Warszawskiego, unionisty Jerzego Brauna, tomistów: ks. Franciszka Gabryla ("największego z mistrzów polskiej scholastyki") i Mieczysława Gogacza, o. Józefa Marię Bocheńskiego, ks. Józefa Tischnera, Tadeusza Płużańskiego, ks. Włodzimierza Sedlaka, a nawet autora polskiego kodeksu honorowego (jako jednej "z bardziej oryginalnych propozycji etycznych II RP") - Władysława Boziewicza. Są tu też niepochlebne wzmianki o marksistowskich komisarzach kultury w PRL (Maria Janion, Leszek Kołakowski, Adam Schaff, Zygmunt Bauman), później poprzebieranych w różne peleryny, oraz ich "neomarksistowskich" adeptach, jak Adam Michnik.