Jesienią 1944 r. Andrzej Borowiec, w dwóch lewych butach i lamowanym aksamitem smokingu, kulejąc, wmaszerował do niemieckiego obozu jenieckiego. Trzy tygodnie wcześniej został dwukrotnie ranny. W obozie opatrzył go wzięty do niewoli brytyjski lekarz.

Andrzej, który właśnie skończył 16 lat, ocalał z powstania warszawskiego. Ubrany jak wielu powstańców w zdobyczną "panterkę" SS, przez dwa miesiące brał udział w krwawych walkach ulicznych w stolicy Polski. walczył w batalionie "Zośka", przeżył koszmar kanałów.

Wspomnienia Andrzeja Borowca nie ograniczają się wyłącznie do okresu powstania warszawskiego. Urodzony w 1928 r, syn pułkownika Wojska Polskiego opisuje barwne dzieciństwo w latach 30-tych, pierwsze dni wojny w oblężonym Lwowie, wstapienie w szeregi konspiracji, udział w powstaniu i wreszcie krótki powojenny epizod tajnego emisariusza.
Dzięki tej niezwykłej relacji, możemy wraz z autorem przeżyć historię, poznać smak zwycięstw i gorycz klęski.