Ludwik Stomma we wstępie do książki Tomasza Dominika ilustrowanej zdjęciami z albumu Marka Karewicza pisze:

"Opowieści, które opowiada ze swadą uważnego słuchacza i wytrawnego opowiadacza, dzieją się właściwie dzisiaj. Wszystko odżywa i z niczym się nie porównuje. Dlatego też plota, dowcip, morda rozbita w Hybrydach (o ile dobrze pamiętam), stają się świadectwami.

Okruchami czasów najwspanialszych (...) czasów, jak każde jedynych w swoim rodzaju. Już pochowali się zetempowcy i pieśń nie rodzi się w pochodzie, ale w klubie jazzowym. Wielki świat: lambertta, Presley, oprychówka, SPATiF, włoska rurka z kremem, globulka ZET - chyba nigdy przedtem, ani potem nie byliśmy tak europejscy. I wstąpienie do Unii też tego nie zmieni.

Były to również niezapomniane lata, kiedy warszawka była przewodnią siłą narodu. Wspominając ją ukazuje więc nieświadomie Dominik, jak powstał świat nowych wartości, standardów i marzeń, które za nie tak wiele lat obalić miały obowiązujące doktryny w znacznie większej mierze niż Gorbaczow, opozycja i gwiezdne wojny".