Początek edycji najważniejszego politycznie zbioru listów redaktora "Kultury": jego korespondencji z Juliuszem Mieroszewskim (1906-1976), dziennikarzem przedwojennego IKC-a, który w powojennym Londynie stał się najwybitniejszym polskim publicystą politycznym.

Codzienna, blisko trzydziestoletnia korespondencja między nimi stworzyła to, co nazywamy myślą polityczną "Kultury". Po śmierci Mieroszewskiego Giedroyc napisał w nekrologu: ... wraz z nim umarła część "Kultury"....

Czytać te listy - to jak podsłuchiwać cudzą rozmowę. Bo też rzadko zdarza się korespondencja, która by w tak wielkim stopniu była rozmową pisaną-zastępstwem prawdziwej rozmowy możliwej tylko wyjątkowo. W latach 1950-1960 międzynarodowe połączenia telefoniczne były bardzo kosztowne; podróże jeszcze bardziej. Zresztą Mieroszewski nie chciał opuszczać Londynu i żadne namowy nie zdołały go do tego skłonić, a Giedroyc nie mógł często wyjeżdżać z Lafitu, gdyż "Kultura" pozostawiała mu bardzo ograniczoną swobodę ruchów. Toteż widywali się z rzadka, tylko dwa lub trzy razy w roku, i wszystkie sprawy załatwiali listownie, jak listownie prowadzili dyskusje, uzgadniali stanowiska i sformułowania, wymieniali informacje i pogłoski, opinie i oceny. Ich korespondencja mówi zatem o wszystkim: o losach świata i dziurawych butach, o zmianach w Związku Sowieckim i bólu zębów, o wydarzeniach w Polsce i polityce USA oraz wydatkach niekiedy na poziomie kilku szylingów... - Piotr Wandycz.