"Dycki starka godali" to kolejny tom muzealnej serii wydawniczej pt. "Tożsamość". Grymliny, czyli Elżbiety Grymel, znanej czytelnikom np. z Tygodnika Regionalnego "Nowiny", nikomu przedstawiać nie trzeba. Autorka poczytnych opowiadań, z opowieściami swoich krewnych i ich znajomych o tym "jak to downij bywało", zetknęła się już jako mała dziewczynka w latach 60. ubiegłego wieku. Przysłuchiwała się wtedy rozmowom dorosłych - gości swoich rodziców i dziadków zapraszanych w skromne progi domu niedaleko Rynku w Żorach, do pomocy przy darciu pierza czy łuskaniu fasoli. Mała Elżbietka początkowo - wprawdzie z wypiekami na twarzy - ale tylko słuchała, "co też to ludzie godajom", by później, w dorosłym życiu stać się - jak to ujął we wstępie do publikacji dyrektor Muzeum w Żorach - kolekcjonerką opowieści.

Książkę otwiera rozdział poświęcony Żorom i ich niegdysiejszym mieszkańcom. Są wątki traktujące o murach obronnych, dębie Maryjnym, czy niefrasobliwej sprawczyni pożaru w 1702 roku, który dał początek Świętu Ogniowemu. Dalej można znaleźć m.in. wdzięczne opowiastki o utopkach zaludniających okoliczne stawy, srebrzących się nocami pośród drzew i znikających o świcie leśnych traktach, dziołchach do wydanio i jeichkarlusach - są wśród nich takie, w których kiełkuje ziarno prawdy i takie, w których mroki przeszłości rozświetla jedynie latarnia wyobraźni autorki i ludzi, którzy powierzyli jej swoje tajemnicze historie.Część opowieści podana została w ślōnskij godce.