W świetle wyników badań trudno nie zgodzić się z tezą Autora, że głównymi grzechami dziennikarstwa są: brak wiedzy, obniżanie standardów etycznych, lekceważenie podstawowych zasad warsztatowych, uleganie naciskom, korupcji, upolitycznienie, uleganie presji reklamodawców, usuwanie z zawodu osób z największym doświadczeniem oraz zatrudnianie osób bez wymaganych umiejętności. () Dziennikarze w Polsce jako grupa zawodowa z pewnością nie stanowią wspólnoty i nie przyczyniają się do jej budowania. Raczej sami są podzieleni i zdecydowanie swoimi działaniami utrwalają istniejące podziały społeczne. Co jednak ważne i optymistyczne zarazem, Autor nie poprzestaje na namalowaniu portretu, ale daje właściwe w mojej ocenie rekomendacje, które mogą przyczynić się do poprawy sytuacji. Co warte podkreślenia, ich celem jest ochrona praw odbiorców mediów, a nie samych dziennikarzy czy redakcji, w których pracują. Utwierdza mnie to w przekonaniu, że Autor doskonale rozumie, na czym polega rola mediów w demokracji oraz jakie są współczesne problemy związane z właściwym odgrywaniem tej roli.
Z recenzji dr. hab. Katarzyny Pokornej-Ignatowicz, prof. KA