Opowieść o działającym przez 33 miesiące - od jesieni 1976 do lata 1979 - miejscu spotkań niezależnych twórców - Salonie stworzonym przez Tadeusza Walendowskiego, wspólnie z żoną Anną Erdman, wnuczką Melchiora Wańkowicza, w dawnym mieszkaniu pisarza przy ulicy Puławskiej w Warszawie.

"Istniały rozmaite nurty, różne filozofie i sposoby działania, ale wszystkie były obecne razem. Byliśmy otwarci i gotowi ucierać poglądy. Potrafiliśmy się różnić - może nie zawsze pięknie, ale było nas zbyt mało, żeby wykluczyć kogokolwiek, kto chciał stawiać opór systemowi. [.]Pójście do Salonu nie wynikało z nieposłuszeństwa obywatelskiego - już byliśmy dużo dalej. Czuliśmy, że to my tworzymy alternatywną elitę."
(Czesław Bielecki)