Przemoc ze względu na płeć (gender-based violence, GBV) jest rozumiana jako przemoc motywowana stereotypami i uprzedzeniami związanymi z płcią, a zatem wynikająca z normatywnych oczekiwań związanych z kobiecością i męskością dominujących w danym społeczeństwie i kulturze oraz z nierównych relacji władzy między płciami. Rówieśnicza przemoc ze względu na płeć, w tym o charakterze seksualnym staje się problemem już na początku okresu dojrzewania i ma poważne konsekwencje na poziomie indywidulanym, relacyjnym oraz atmosfery i kultury całej szkoły. Celem zaprezentowanych badań było określenie form, skali i specyfiki tego "ukrytego" zjawiska oraz próba odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób kulturowe definicje kobiecości i męskości, różne oczekiwania, podwójne standardy oceniania wpływają na szkolne życie i relacje nastolatków. Zgodnie z deklaracjami uczniów i uczennic przemocy ze względu na płeć często doświadcza w szkole ponad połowa z nich. Najczęściej jest to przemoc werbalna, obraźliwe komentarze i gesty, naruszanie przestrzeni intymnej, fizyczny atak oraz propagowanie materiałów wizualnych o seksualnym charakterze. Mimo publicznego charakteru krzywdzących sytuacji, uczniowie i uczennice maja trudnosć z uzyskaniem adekwatnej pomocy ze strony rówieśników i dorosłych. Przemoc ze względu na płeć jest często ignorowana lub akceptowana jako norma zachowań w relacjach chłopców i dziewcząt. Problem ten nie był dotąd w Polsce przedmiotem szerszych badań. Zaprezentowane tu dane, narracje młodzieży oraz merytoryczny głos w dyskusji na temat dysfunkcji i stabuizownych problemów w szkołach, dotyczących seksizmu, homofobii, innych form dyskryminacji oraz równości i różnorodności społecznej z pewnością zainteresują wszystkie osoby pracujące z młodymi ludźmi. Być może staną się inspiracją do zrewidowania własnych przekonań, krytycznej refleksji oraz zmian w praktyce edukacyjnej.
UWAGI:
Bibliografia na stronach 305-339. Streszczenie w języku angielskim. Oznaczenia odpowiedzialności: Iwona Chmura-Rutkowska.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Być parą z niepełnosprawnością intelektualną : studium mikroetnograficzne w kontekście teorii postkolonialnej Homiego K. Bhabhy "Studium mikroetnograficzne w kontekście teorii postkolonialnej Homiego K. Bhabhy "
Fenomen bycia parą (relacji) kobiety i mężczyzny z niepełnosprawnością intelektualną głębszego stopnia interesuje mnie od dawna, sam zaś pomysł jego przemyślanej i celowo zaprojektowanej eksploracji zrodził się podczas realizacji zupełnie innego przedsięwzięcia badawczego. Dotyczyło ono poznawania codziennego życia wymienionej grupy osób przez obserwację zachowań językowych badanego środowiska (D. Krzemińska, 2009, 2012c). Już wtedy zdałam sobie sprawę z tego, że placówka, w której przeprowadzałam badania — a był nią środowiskowy dom samopomocy — jest przestrzenią, w jakiej dorosłe osoby z głębszym stopniem niepełnosprawności intelektualnej nie tylko angażują się w proponowane im rodzaje i formy terapii zajęciowej czy inne aktywności, ale także nawiązują relacje międzyosobowe. Wśród tych relacji jako niezwykle istotne jawi się bycie parą. (fragment ze wstępu)
Rozdział 1. Wprowadzenie w kontekst pola przedmiotowego — wokół (nie)zdolności do bycia parą z niepełnosprawnością intelektualną
Dyskurs upośledzonego ucznia i wychowanka — (nie)dorosłość z obniżonym ilorazem inteligencji w kolizji z wiekiem biologicznym
Dyskurs ułomnej uczuciowości — kwestionowanie zdolności do (za)kochania
Odkrycie seksualności osób z niepełnosprawnością intelektualną i kłopotliwa natura jej ekspresji
Dylematy i pytania o wsparcie w dorosłości — wiele mówiąca (nie)obecność zainteresowania kobietą i mężczyzną z niepełnosprawnością intelektualną jako parą * Rozdział 2. Metodologiczny kontekst badań — konstrukcja własnego projektu
Zakreślenie obszaru przedmiotowego i jego umiejscowienie w jakościowej strategii badawczej
Metodologiczny dylemat i jego rozstrzygnięcie: rekonstrukcja założeń dotyczących metod(y) badań i miejsca akcji
Strategia etnograficzna w poznawaniu zjawiska bycia parą osób z niepełnosprawnością intelektualną
Pisanie etnografii
Deklaracja paradygmatyczna
Miejsce akcji i badane osoby a etyczny aspekt badań
Rozdział 3. Par portrety subiektywne. „Przekształcenie” danych empirycznych z badań w tekst — opowieści z terenu
Maria i Henryk. "Przyszli tutaj, spotkali się i to spotkanie utrzymują! Trzymają tą relację, mocno trzymają — bo stali się sobie bliscy. I się tego trzymają!"
Maria i Henryk jako para w perspektywie terapeutów: "To jest taka para, która bez siebie nie jest w stanie funkcjonować"
Marta i Dawid, Marta i Adrian, Marzena i Adrian, Marzena i Dawid — hermetyczny krąg relacji damsko-męskich w placówce wsparcia * Marta i Dawid. "No, wszystko dobrze! Pięknie jest! A co!"
Marta i Adrian. "Nie chcę być z Adrianem! A on ciągle za mną łazi!"
Marzena i Adrian. "Ja Marzenkę bardzo kocham. Bardzo chcę się o nią troszczyć, opiekować, być z nią cały czas. Cały czas z nią być"
Marzena i Dawid. "Tak, tak, jesteśmy razem, jest bardzo dobrze. No, wreszcie jest tak, jak miało być"
Marta — Dawid, Marta — Adrian, Marzena — Adrian, Marzena — Dawid jako pary w perspektywie terapeutów
Leitmotiv ośrodka! Tu się wszystko kotłuje wokół tego * Terapeuci o Marcie i Dawidzie: "ONA BARDZO SIĘ W NIM ZAKOCHAŁA i najważniejsze dla niej było to, żeby on BYŁ! "
Marzena i Adrian widziani przez terapeutów : "Tak naprawdę to tylko Adrian chciał z nią być. Ona nie. […] Ona to robiła dla mamy. Bo Adrian bardzo podobał się mamie Marzeny jako odpowiedni dla jej córki chłopak"
Marzena i Dawid — zapoczątkowanie relacji w oglądzie terapeutów: "Znudził się Martą. Zauroczył Marzeną. Tamta opatrzyła mu się?"
Małgorzata i Tomasz: "No, to pasujemy do siebie, misiu, nie? […] Tylko że tamten jeszcze nie wie, bo ja go nie chcę zranić"
Małgorzata i Tomasz jako para w perspektywie terapeutów: "To jest taki związek… trochę takich flirtujących nastolatków "
Alina i Dariusz: "No, my jesteśmy poważną parą! W ogóle jak się jest parą tutaj, to się jest ważnym!"
Alina i Dariusz jako para w perspektywie terapeutów: "No, są parą. Tutaj są. Ale jakiejś głębi w tym nie ma"
Dominika i Paweł: "[…] jak chcesz, to już jestem wolny. A ona — że tak!"
Dominika i Paweł jako para w perspektywie terapeutów: "Na pewno jest to jeden z najfajniejszych związków tu w ośrodku. Oni wzajemnie coś sobie dają!"
Postscriptum. Być (z) parą w środowiskowym domu samopomocy
Rozdział 4. Być parą z niepełnosprawnością intelektualną — interpretacja zjawiska w wybranych kategoriach teorii postkolonialnej Homiego K. Bhabhy
(O) czym jest postkolonializm? * Mimikra, czyli upodobnienie — transformacja pary z niepełnosprawnością intelektualną w „cywilizowany” podmiot
"[...] książka dr. Krzysztofa Sawickiego wpisuje się bardzo dobrze we współczesne dyskusje na temat młodzieży społecznie nieprzystosowanej i jej resocjalizacji, readaptacji oraz reintegracji. [...] Opracowanie odznacza się wysokim poziomem merytorycznym - i to zarówno w kontekście przyjętych przez autora założeń teoretycznych i metodologicznych, sposobu przeprowadzenia badań, narracji oraz argumentacji, jak i konkretnych rezultatów analitycznych. [...] Publikacja spełnia wszystkie kryteria naukowości i akademickości. Jest napisana w sposób erudycyjny i interesujący. To oryginalne dzieło, które stanowi niezaprzeczalny wkład Autora w wybrane przez niego pole problemowe." Z recenzji prof. zw. dr. hab. Zbyszka Melosika
UWAGI:
W części nakładu błędnie przypisany ISBN 978-83-8095-337-6 Bibliografia, netografia na stronach 249-273. Streszczenie w języku angielskim, niemieckim. Oznaczenia [>>] odpowiedzialności: Krzysztof Sawicki.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Tematyka książki oscyluje wokół andragogiki i zagadnień wpisujących się w obszar zainteresowania psychologii rozwojowej. Jej celem jest poznanie fenomenu uczenia się człowieka dorosłego w okresie średniej dorosłości, zwłaszcza uwarunkowań podejmowania przez niego aktywności edukacyjnej. Za fundament analizy uwarunkowań uczenia się oraz obszarów edukacyjnych przyjęto podejście fenomenograficzne, które zostało skonstruowane dla potrzeb prowadzenia badań nad procesami uczenia się. Przedmiotem badań w prezentowanej publikacji uczyniono doświadczenia edukacyjne osób znajdujących się w okresie średniej dorosłości. Postępowanie badawcze dążyło do ustalenia, w jaki sposób osoby dorosłe doświadczają uczenia się. Chodziło o dotarcie do istoty doświadczenia fenomenu uczenia się przez osoby w średniej dorosłości. Problematyka podjęta w publikacji ma charakter głosu w otwartej dyskusji na temat miejsc, sytuacji, okoliczności uczenia się osób w średniej dorosłości. Książka pozwala udoskonalić wiedzę na temat uczestnictwa osób dorosłych w całożyciowym uczeniu się. Stworzona w niniejszej publikacji matryca uwarunkowań uczenia się osób w średniej dorosłości jest znaczącym krokiem w kierunku budowania teoretycznego modelu uczenia się przez całe życie.
UWAGI:
Skrót rozprawy doktorskiej. Bibliografia, netografia, wykaz aktów prawnych na stronach 189-199. Oznaczenia odpowiedzialności: Alicja Szostkiewicz [>>] ; [recenzent: prof. dr hab. Maria Czerepaniak-Walczak].
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Autorzy publikacji prezentując obraz nauczania etyki w polskich szkołach skupili się na kwestiach:
etyki jako przedmiotu nauczania w szkołach: podstawa programowa, cele kształcenia, prowadzenie lekcji, etyka a religia
wykonywania zawodu nauczyciela etyki: charakterystyka, kształcenie i ocena pracy,
miejsca etyki w systemie edukacji w Polsce oraz czynników wspierających i ograniczających nauczanie etyki.
Podstawą zaprezentowanych w książce rozważań są przeprowadzone wyniki ogólnopolskich badań wśród nauczycieli etyki szkół różnego typu i stopnia edukacji, które zostały zrealizowane w latach 2015-2016 r.
Adresaci:Publikacja przeznaczona jest dla nauczycieli etyki, dyrektorów szkół, pracowników Ministerstwa Edukacji Narodowej oraz pracowników nadzoru pedagogicznego. Zainteresuje również naukowców zajmujących się problematyką szkoły, procesami nauczania i uczenia się w szkole, a także studentów pedagogiki, filozofii i kierunków nauczycielskich.
"Książka Małgorzaty Kozubek jest pierwszym w polskiej literaturze przedmiotu naukowym opracowaniem zagadnienia filmoterapii. [.] Przesłanki tej metody autorka analizuje w rozległym kontekście kultury terapeutycznej, a także w ramach problematyki stricte filmoznawczej, związanej z percepcją filmu". Tadeusz Szczepański"Małgorzata Kozubek zadaje pytanie o możliwości teoretyczne, a także o szanse praktycznej skuteczności wykorzystania filmu do psychoterapii, a zwłaszcza do psychoterapii stosowanej w ramach resocjalizacji młodzieży społecznie nieprzystosowanej. Tak określony cel książki może mieć zastosowanie podwójne, teoretyczne i praktyczne [.], co w przypadku pracy z dziedziny humanistyki jest wartością rzadką i cenną". Tadeusz Lubelski
iGen : dlaczego dzieciaki dorastające w sieci są mniej zbuntowane, bardziej tolerancyjne, mniej szczęśliwe - i zupełnie nieprzygotowane do dorosłości* i co to oznacza dla nas wszystkich Tytuł oryginału: "iGen ". "Dlaczego dzieciaki dorastające w sieci są mniej zbuntowane, bardziej tolerancyjne, mniej szczęśliwe - i zupełnie nieprzygotowane do dorosłości "
Urodzeni po 1995 roku. Dorastali z telefonem komórkowym, mieli konto na Instagramie, zanim poszli do liceum, nie pamiętają czasów sprzed internetu. Różnią się od każdego poprzedniego pokolenia. Mowa tu o jednej czwartej Amerykanów. To iGen (skrót od "iGeneracji") - pokolenie internetu. Właśnie nadeszło.
W tej fascynującej, pełnej życia książce dr Jean Twenge maluje odkrywczy portret nowego pokolenia, które dojrzewa wolniej i wyrasta na bardziej znerwicowane - ale również bardziej tolerancyjne i bezpieczne - od poprzednich pokoleń. Jego przedstawiciele trzymają się z dala od pokus dla dorosłych, takich jak alkohol czy seks, ale też unikają odpowiedzialności wiążącej się z dorosłością - nie śpieszy im się z nauką jazdy, wyprowadzką z domu ani z osiągnięciem finansowej samodzielności. Są otwarci i postępowi, a przy tym rozważni jak żadne wcześniejsze pokolenie młodych ludzi.
