Publikacja opisuje proaktywny aspekt działalności policji, który jest dziś szczególnie interesujący z dwóch perspektyw: z punktu widzenia interesu społeczności lokalnych dążących do zapewniania swoim członkom możliwie najlepszych warunków życia wolnych od zagrożeń, a także z punktu widzenia policji odpowiedzialnej za utrzymanie ładu społecznego na jak najwyższym poziomie.
Porusza ona ważne kwestie związane z jakością i skutecznością policyjnych działań profilaktycznych, których celem jest zapobieganie, a przynajmniej ograniczanie rozmiaru przestępczości i innych czynników wpływających na poczucie bezpieczeństwa. Ów cel w złożonej i nieustannie zmieniającej się rzeczywistości społecznej staje się nie lada wyzwaniem. Dlatego tak istotną potrzebą jest zgłębianie społecznych uwarunkowań opisywanych metod działania, a także rzetelne naukowe zbadanie stopnia ich uwzględniania przez policję w praktyce.
5.2. Charakterystyka społecznych uwarunkowań działań profilaktycznych policji
5.2.1. Uwarunkowania natury ustrojowo-politycznej
5.2.2. Uwarunkowania materialne
5.2.3. Uwarunkowania organizacyjne
5.2.4. Uwarunkowania związane z czynnikiem ludzkim
5.2.5. Uwarunkowania zewnętrzne
6. WYZNACZNIKI SKUTECZNEGO DZIAŁANIA PROFILAKTYCZNEGO
6.1. Typ idealny działania profilaktycznego policji
6.1.1. Zakres uwzględniania przez policję modelowych uwarunkowań społecznych 6.2. Znaczenie działań profilaktycznych policji dla bezpieczeństwa wewnętrznego kraju
6.2.1. Bariery występujące w obszarze uwarunkowań ustrojowo-politycznych
6.2.2. Wskazówki dla obszaru uwarunkowań polityczno-ustrojowych
6.3. Rodzaje działań profilaktycznych podejmowanych w jednostkach organizacyjnych policji i ich społeczna ocena
6.3.1. Aspekty nieuwzględniane w obszarze uwarunkowań materialnych
6.3.2. Wskazówki dla obszaru uwarunkowań materialnych
6.4. Proces profesjonalizacji policyjnych działań profilaktycznych
6.4.1. Bariery natury organizacyjnej
6.4.2. Wskazówki dla obszaru uwarunkowań organizacyjnych
6.4.3. Nieuwzględnianie uwarunkowań związanych z czynnikiem ludzkim
6.4.4. Wskazówki dla obszaru uwarunkowań związanych z czynnikiem ludzkim
6.5. Kontekst międzynarodowy w zapobieganiu przez policję przestępczości
oraz innym zagrożeniom społecznym
6.5.1. Błędy w obszarze uwarunkowań zewnętrznych
6.5.2. Wskazówki dla obszaru uwarunkowań zewnętrznych
ZAKOŃCZENIE
Bibliografia
Wykaz tabel, rysunków i wykresów
UWAGI:
Bibliografia na stronach 387-411. Oznaczenia odpowiedzialności: Marzena Kordaczuk-Wąs.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Ratowanie samobójców, uprowadzenia, zagrożenia terrorystyczne, pogoń za bandytami, wykrywanie zabójstw, a z drugiej strony korupcja, współpraca ze światem przestępczym, degeneracja moralna, alkoholizm, eskapady do agencji towarzyskich. Wszystko w klimacie "odnowionej, demokratycznej III Rzeczypospolitej", która wciąż przypomina PRL. Tematy, które szary obywatel zna tylko z filmów takich jak "Drogówka", "Pitbull" czy "Psy" stanowią kanwę tej książki. Najsłynniejszy polski negocjator policyjny, który pracował przy blisko 50 porwaniach dla okupu, zdradza kulisy pracy w polskiej policji od początku lat 90. Ujawnione w tej książce prawdziwe historie były kanwą scenariusza - ostatecznie niezrealizowanego - serialu kryminalnego "Bernard X" w reżyserii Patryka Vegi (twórcy kultowego "Pitbulla"). Teraz pierwszy raz wychodzą na światło dzienne. W tej opowieści wujek Halski po Was nie przyjedzie, a żadna drogówka nie złapie.
UWAGI:
Oznaczenia odpowiedzialności: Dariusz Loranty ; rozmawia Aleksander Majewski.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Jestem tajnym gliną. To właśnie o mnie nie przeczytacie w prasie, gdy złapią bandziora. Przez dwadzieścia lat dbałem o to, aby ulice, którymi chodzicie, były wolne od przestępców. udając jednego z nich. Ta historia to prawda, zupełna prawda, choć czasem niecała prawda o moim życiu.
UWAGI:
Oznaczenia odpowiedzialności: Joe Carter ; przełożyła Anna Klingofer-Szostakowska.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Szczegółowa relacja o najgłośniejszej (dosłownie i w przenośni) akcji oddziału antyterrorystycznego podlegającego Komendzie Stołecznej Policji, przeprowadzonej w 2003 roku w Magdalence pod Warszawą.
Celem akcji było zatrzymanie dwóch bardzo groźnych bandytów z tzw. gangu karateków. W domu, w którym się ukrywali, bandyci założyli pułapki wykonane z zapalników połączonych z ładunkami wybuchowymi. Dobrze wykonanej i zamaskowanej pułapki tego rodzaju nie można wykryć (przekonali się o tym w Iraku i Afganistanie m.in. Amerykanie, ale i polscy żołnierze).
Gdy antyterroryści rozpoczęli szturm budynku, bandyci odpalili ładunki wybuchowe, powodując śmierć 2 policjantów i zranienie 16. Sami ponieśli śmierć podczas kilkugodzinnej strzelaniny i pożaru domu.
Prokuratura w Warszawie postanowiła znaleźć winnych tej tragedii bez względu na okoliczności i opinie biegłych. Zarzuty postawiono trojgu policjantów z Komendy Stołecznej Policji. Sądy w kolejnych instancjach, po wnikliwym zbadaniu okoliczności i przebiegu wydarzeń, wydawały wyroki uniewinniające oskarżonych. Jednak prokuratura i oskarżyciele posiłkowi wciąż się odwoływali.
Dopiero po 11 latach batalii sadowych, w 2017 roku, troje policjantów, wybitnych specjalistów od antyterroryzmu, zostało ostatecznie uniewinnionych.
UWAGI:
Oznaczenia odpowiedzialności: Sławoj Kopka.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Jan Bober należy do tych osób, których wspomnienia ocalają pamięć o polskich jeńcach przebywających w obozach sowieckich. W 1926 r. jako podkomisarz był komendantem powiatowym Policji Politycznej w Brzesku. Następnie pełnił funkcje naczelnika Urzędu Śledczego w Nowogródku, a także naczelnika Urzędu Śledczego w województwie poleskim. W stopniu nadkomisarza był naczelnikiem Urzędu Śledczego w Brześciu nad Bugiem. Po wybuchu II wojny światowej dostał się do sowieckiej niewoli i został osadzony w obozie w Ostaszkowie. Wiosną 1940 r. uniknął śmierci. Znalazł się w grupie niespełna 400 więźniów ocalałych z trzech obozów specjalnych NKWD w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie. Przebywał następnie w kilku innych obozach, m.in. w Griazowcu. Wraz z armią Andersa przedostał się na Zachód, gdzie zastał go koniec wojny. Osiadł w Wielkiej Brytanii, skąd w 1971 r. powrócił do kraju.Wspomnienia zaczął pisać już po II wojnie światowej. Wykorzystał jednak notatki robione skrzętnie podczas pobytu w kilku obozach. Dziennik pisany na gorąco pozwolił mu zachować wiele szczegółów zdarzeń rozgrywających się za drutami obozów sowieckich. Ponadto na podstawie wielu wydanych na Zachodzie materiałów źródłowych mógł uszczegółowić zanotowane nazwiska oraz miejsca, w których przebywał. Korespondencja z kolegami z okresu wojny pomogła Boberowi dodać wiele faktów dotyczących m.in. wyżywienia w obozach czy też obsady strażników.Nadszedł czas, aby wspomnienia Jan Bobera ujrzały światło dzienne i stały się świadectwem losów wielu tysięcy Polaków przebywających w obozach sowieckich, z których bardzo wielu już nigdy do Polski nie wróciło.
UWAGI:
Bibliografia na stronach 257-263. Indeks. Oznaczenia odpowiedzialności: Jan Bober ; opracował, wprowadzenie i przypisy sporządził Krzysztof Halicki.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Lubisz czytać kryminały? To tak jak jeden z policjantów z Archiwum X. W nich prawda zawsze wychodzi na jaw, policjanci wygrywają, a sprawiedliwości staje się zadość. Ale w prawdziwym życiu nie zawsze tak bywa.
Krakowska sprawa Skóry, bestialskie morderstwo premiera Jaroszewicza, dziwne "samobójstwo" młodej dziewczyny w Skierniewicach - te i inne sprawy łączy jedno: ofiarom w brutalny sposób odebrano życie, a sprawcy długo pozostawali lub nadal pozostają nieuchwytni. Gdy działania policji, prokuratury i sądów zawodzą, policjanci z Archiwum X - tajnych zespołów do spraw niewykrytych zabójstw - są dla rodzin ofiar ostatnią nadzieją.
Reporterka Iza Michalewicz jako pierwsza dotarła do akt sądowych, zyskała zaufanie policjantów, świadków i rodzin ofiar. W trzymających w napięciu reportażach, z niezwykłą dbałością o szczegóły, opisuje zbrodnie (prawie) doskonałe. Ujawnia motywacje i metody działania morderców, przybliża sylwetki tych, którzy ich ścigają. I uparcie szuka odpowiedzi na dręczące ją pytanie: czy to możliwe, że o naszym życiu i śmierci, zbrodni i karze nieraz decyduje zwykły przypadek?
UWAGI:
Bibliografia na stronie 379-[380]. Oznaczenia odpowiedzialności: Iza Michalewicz.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
