Śmierć czai się na każdej stronie. Pierwsza od ośmiu lat książka Daniela Odiji. O narodzinach, życiu i śmierci. Na kartach swej nowej książki Daniel Odija zagląda w przezroczyste głowy swoich "innych" bohaterów. Oni zaś - przypadkowo spotkane osoby, grupy, rodziny - opowiadają o samotności, traumie, szaleństwie, godzeniu się z tym, co przyniosło życie i w końcu o śmierci. W tym ich rozgadanym świecie słowa wybuchają jak bomba w przepełnionym pociągu. Każdy ma swoją historię, którą uważa za najważniejszą. Każdy ma swoją tajemnicę i rozterkę, których nie chciałby wyjawić: Głowy opowiadały:Ta o swoim życiu, tamta o swoim umieraniu.Kolejna narzekała, gdy następna wychwalała.Kłębiły się w nich nienawiść i miłość,wybaczenie i przekleństwo, nuda i euforia. Kilkadziesiąt monologów łączy pragnienie intymnych wyznań. Opowieści jak rzeka wypływają jedna z drugiej i jedna w drugiej znikają. Dowiadujemy się o pijanym pływaku, którego uwiodła woda. O samotnym kierowcy zjadanym przez wyrzuty sumienia. O jednonogim tancerzu. O kwiatach z papieru, pachnących perfumami śmierci. I pisarzu, który w swojej książce ożywił zidiociałe odbicie samego siebie, by natychmiast je, czyli siebie, uśmiercić. Tak, najważniejszym bohaterem tej chwytającej za gardło prozy jest śmierć. Ona, jak dominujący akord, nasyca opowieści o życiu, nadaje głęboki sens codzienności i najdrobniejszym detalom, a samym mówiącym - barwę i kontrast.