Adam Michnik poniósł klęskę, to już dziś oczywiste - ale czy to znaczy, że można udać, iż go nigdy niebyło? Że wszystkie tezy, które wygłosił, wszystkie działania, które zainspirował, nie miały miejsca? Przecież ten człowiek zmarnował nam piętnaście lat niepodległości! Współkształtował to kulawe państwo, z którego dziś, gdy piszę te słowa, dziesiątki tysięcy młodych, pracowitych, przedsiębiorczych i nierzadko dobrze wykształconych obywateli wieją na potęgę drzwiami i oknami do Anglii, do Irlandii, gdziekolwiek, byle dalej, w poszukiwaniu normalnego życia. A zarazem - sam został przez nie ukształtowany. Bo - i to dla mnie jedna z istotniejszych tez tej książki - mimo całej swej politycznej zręczności, Michnik nie stałby się tym, kim się stał, gdyby nie trafił w oczekiwanie na kogoś właśnie takiego. Oczekiwanie, którego możemy i powinniśmy się dziś wstydzić, ale którepo roku 1989 było może najważniejszym, a zupełnie do dziś nieopisanym zjawiskiem społecznym. Adam Michnik zasługuje na sprawiedliwość. Trzeba mu tę sprawiedliwość - jedni powiedzą "wymierzyć", a inni "oddać". Ale w każdym razie trzeba się na nią zdobyć. Trzeba wreszcie przynajmniej spróbować. Oto moja próba.

24 lutego 2022 ziemia zatrzęsła się od rosyjskich rakiet padających na Ukrainę. Świat powinien zmienić się nieodwracalnie, ale czy się zmienił? Czy zobaczył wreszcie w Rosji to, co od co najmniej stulecia widzą w niej Ukraińcy?

Część ukraińskich intelektualistów znalazła się w okopach, gdzie o europejskość swojego kraju walczą w dosłownym znaczeniu słowa. Pozostali wszystkim, którzy chcą słuchać, tłumaczą rzeczy dla Ukraińców oczywiste - że ta wojna nie zaczęła się ani w 2022, ani w 2014. Wśród nich jest Oksana Zabużko, która 23 lutego wpadła z krótką wizytą do Warszawy, i tak w dniu inwazji została "pisarką w podróży".
Od tamtego dnia powtarza: Rosja do takiego stopnia nie może pogodzić się z niepodległością Ukrainy, że chce ni mniej, ni więcej, tylko tego, żeby Ukraina nie istniała.

Najdłuższa podróż nie jest jednak książką czarną. W tym pasjonującym i błyskotliwym eseju Zabużko przypomina, że jedynym źródłem władzy w Ukrainie jest lud, a "Ukraina wybrała być".
Pokazała to w ostatnich latach wielokrotnie. Ta decyzja nie podlega władzy ani Poroszenki, ani Zełenskiego, ani tym bardziej brutalnych rządców Moskowii-Rosji.
A jeśli "mała" Ukraina może odmówić gry na zasadach niszczącego planetę surowcowego imperium, to może jest nadzieja na większą, cywilizacyjną zmianę?

Najnowsza książka Stanisława Michalkiewicza porusza głównie kwestie dekadencji Polskich elit, tych politycznych ale również intelektualnych. Autor pokazuje skąd się bierze degeneracja "przewodników duchowych" i dlaczego za takowych się uważają. Ważnym tematem książki są też obce ingerencje z zewnątrz, próbujące kształtować politykę naszego państwa.

Opowieść o działającym przez 33 miesiące - od jesieni 1976 do lata 1979 - miejscu spotkań niezależnych twórców - Salonie stworzonym przez Tadeusza Walendowskiego, wspólnie z żoną Anną Erdman, wnuczką Melchiora Wańkowicza, w dawnym mieszkaniu pisarza przy ulicy Puławskiej w Warszawie.

"Istniały rozmaite nurty, różne filozofie i sposoby działania, ale wszystkie były obecne razem. Byliśmy otwarci i gotowi ucierać poglądy. Potrafiliśmy się różnić - może nie zawsze pięknie, ale było nas zbyt mało, żeby wykluczyć kogokolwiek, kto chciał stawiać opór systemowi. [.]Pójście do Salonu nie wynikało z nieposłuszeństwa obywatelskiego - już byliśmy dużo dalej. Czuliśmy, że to my tworzymy alternatywną elitę."
(Czesław Bielecki)

Andras żyje siłą bezwładu. Od lat trwa w skomplikowanym związku z Agnes, praca naukowa nad historią literatury austriackiej już dawno przestała go interesować, próbuje napisać wiekopomną powieść, ale nie potrafi wymyślić nawet pierwszego zdania. Z kumplami nad szprycerem toczy więc niekończące się dyskusje o życiu i sporcie, chadza do teatru albo na demonstracje, choć robi to wyłącznie dla Agnes, i zapamiętale kataloguje przykłady dawnej wielkości Węgier i dawnych ich klęsk. I tylko od czasu do czasu coś tę rutynę przerwie. W tej historii głównych bohaterów jest dwóch: András i Budapeszt, bo miasto to zbudowano właśnie dlatego, by on w nim żył, by mógł chodzić po Wielkim Bulwarze, patrzeć na budańskie wzgórza, spoglądać na Dunaj z okien autobusu 178 jadącego mostem Elżbiety i spacerować po Zugló, dzielnicy swojego dzieciństwa, które upłynęło w cieniu nieobecnego ojca, babki kalwinki i wiecznie wzdychającej matki. Sonennberg to nie tylko brawurowo i z poczuciem humoru opowiedziana historia życia kilkorga mieszkańców Budapesztu. To także hołd dla niezwykłej stolicy kraju, który szczyci się gwiazdami piłki wodnej, przemysłu porno i seryjnymi zabójcami. To również błyskotliwe wykorzystanie obsesyjnego i zjadliwego stylu austriackiej prozy do skonstruowania fenomenalnego bohatera.

Olbrzymie ambicje i jeszcze większe kłamstewka. Bo w trosce o własne dzieci jesteśmy gotowi na wszystko.

"Szkoła geniuszy" to wciągająca i ponadczasowa opowieść o rodzicielskich ambicjach, presji i przywilejach społecznych, idealna dla fanów Liane Moriarty, Nicka Hornby’ego, Toma Perrotty czy Celeste Ng. Przejmująca i trzymająca w napięciu powieść osadzona we współczesnych realiach, w świecie ustosunkowanych, żyjących w luksusie ludzi, na końcu której okazuje się, że miłość, podobnie jak dziecięce talenty, ma wiele twarzy.

"Szkoła geniuszy" - przedmiot marzeń każdego rodzica. Bo jeśli twoje dziecko będzie miało szczęście i się dostanie, wszystkie drzwi staną przed nim otworem: Harvard, Stanford, Cambridge, Sorbona.

Mieszkańcy położonego u stóp Gór Skalistych Crystal, w stanie Kolorado, należą do zamożnej i uprzywilejowanej elity. W tym malowniczym i pięknym mieście, lśniącym niczym górski kryształ, nawet ulice noszą nazwy kamieni szlachetnych. To druga Dolina Krzemowa, skupisko profesorów, lekarzy, przedsiębiorców - ponadprzeciętnych jednostek o wygórowanych ambicjach, zwłaszcza dotyczących przyszłości ich dzieci - ludzi gotowych każdą nadarzającą się okazję przekuć na własną korzyść. Kiedy więc Wydział Oświaty, nadzorujący szkoły w pięciu sąsiadujących hrabstwach, powołuje do życia nową, profilowaną placówkę dla wybitnie uzdolnionych uczniów, presja robi się ogromna.

Rose Holland, neurolog dziecięcy u szczytu kariery zawodowej, przechodzi przez poważny kryzys małżeński. Cierniem w jej oku jest zbyt pobłażliwe podejście męża Garetha Quinna do siebie samego i ich córki Emmy Q, która jest urodzonym molem książkowym. Pociechą dla Rose jest grupa wpierających się wzajemnie kobiet, również matek, które przyjaźnią się, od kiedy ich dzieci ukończyły kilka miesięcy.

Rose i jej przyjaciółki - Samantha, Azra i Lauren - są zdeterminowane, żeby zapewnić swoim dzieciom miejsce w nowej szkole już w pierwszym naborze. Ale zaciekła rekrutacja wyprowadza z równowagi wszystkich członków tego zżytego grona: Becka - zestresowanego ojca bliźniaków, zagorzałego fana piłki nożnej, który kanalizuje kryzys wieku średniego na pobudzanie ducha walki u swoich synów; Tessę - zagubioną nastolatkę szukającą własnej ścieżki życiowej; Emmę Z - przebojową piątoklasistkę ze skłonnością do okrucieństwa; Ch’ay?ę - głowę peruwiańskiej rodziny imigrantów, sceptycznie nastawioną do szkoły i planów jej pracowników wobec jej trójjęzycznego wnuka; i Xandera - szachowego geniusza, który zamierza ujawnić pewien szokujący sekret.

Wkrótce wszyscy trafią do świata, którego nie znają. W którym dzieci stają do ostrej rywalizacji. W którym małżeńskie i przyjacielskie relacje zostają napięte do granic wytrzymałości. W którym najmłodsi uginają się pod zbyt wielką presją. W którym rodzice mogą stracić o wiele więcej niż prawo do przechwałek, gdy ich dziecko odpadnie z wyścigu, a nawet jeśli się zakwalifikuje.

W PRL życie towarzyskie kwitło w najlepsze! Kultowe lokale i słynne stoliki literackie, niepokorna krakowska bohema, kabarety Bim-Bom i STS, ekscentryczne rozrywki sportowców i polityków, awantury, alkohol, flirt i zabawy do białego rana. A wszystko jak zwykle okraszone barwnymi anegdotami.

Sławomir Koper prezentuje kolejną książkę z bestsellerowej serii o życiu elit PRL.